Veiling van werkhonden in de Welsh HillsTijdens onze laatste reis naar Wales bezochten wij een veiling van werkhonden (lees border collies). Dankzij bemiddeling van kennissen logeerden wij de nacht ervoor in een prachtig landhuis, waarvandaan wij het veilingterrein nagenoeg konden zien liggen en wij werden op typisch vriendelijke Welsh wijze de dag ervoor al rondgeleid door het dorp, langs de prima pubs waar wij zouden kunnen eten en naar het terrein van de veiling. Op dat moment liepen er alleen de schapen die de honden de volgende dag bij zouden staan bij het demonstreren van hun kunnen en de boer, die eigenaar van veld en schapen was. Onze komst werd met verbazing begroet. Logisch, want de veiling is een lokale aangelegenheid, waar geen toeristen op afkomen. Het staat ook nergens aangekondigd en de reden dat wij op de hoogte waren, was omdat wij tijdens ons vorige bezoek de voorjaarsveiling op een paar uur gemist hadden en sindsdien naarstig geïnformeerd hadden naar de datum van de volgende veiling. En dat heeft wat voeten in de aarde gehad. Maar hier waren we dan toch…!
De volgende dag was het gelukkig schitterend weer en konden wij tegen aankoop van de catalogus het veiling terrein oprijden. Om half elf zou de veiling beginnen; “promptly”, zoals de catalogus vermeldde. Het bleek inderdaad een lokale “sale” te zijn. Als enige “vreemdelingen” werden wij weliswaar opgemerkt maar niet echt bekeken. We waren ruim op tijd om nog te worden geïntroduceerd aan een kennis van onze kennis, die een paar heel leuke jonge border collies te koop had. De reden van verkoop was dat de honden voorlopig niet getraind zouden kunnen worden omdat de man binnenkort een nieuwe heup zou krijgen. Dat zou niet goed voor de honden zijn en met pijn in zijn hart had hij besloten ze te verkopen. Een ware werkhonden liefhebber dus en hoewel het water ons in de mond liep, waren wij in staat de boot af te houden.
Promptly om half elf hamerde de veiling meester op zijn tafeltje ten teken dat de verkoop kon beginnen. Het verkoop gedeelte van het terrein bestond uit een boerenkar met daarop een klein tafeltje en de veilingmeester met zijn hamer en zijn papieren. Ernaast in een soort frietkar zat een andere medewerker van het veilingkantoor om het papier- en betaalwerk na verkoop af te handelen. De te verkopen honden konden tot een paar weken voor de veiling worden ingeschreven tegen betaling van tien pond en stonden met een “lot” nummer in de catalogus. Verkopers die hiermee te laat waren, konden gewoon meedoen als “late entry”, betaalden ook tien pond en alles wat er over de hond te vermelden viel werd door de veilingmeester verteld. De veiling startte met een aantal late entries, wat ons de gelegenheid gaf te wennen aan de snelle manier van praten van de veilingmeester en de manier van bieden.
De hond en handler die aan de beurt zijn worden aangekondigd en betreden het veld, waar een aantal schapen zijn losgelaten. De te vermelden bijzonderheden worden opgenoemd en terwijl de hond zijn capaciteiten bij de schapen laat zien, schat de veilingmeester in wat de hond ongeveer kan opbrengen. Met dit bedrag start hij het bieden. Uiteraard is niemand bereid om direkt bij de start de hoogste prijs te bieden en al pratend verlaagt hij telkens de prijs tot iemand zijn hand opsteekt, of, heel klassiek, bijna onzichtbaar knikt, tijdens het opsteken van een sigaartje! De prijs wordt genoemd in Guineas, wat een heel klein beetje hoger ligt dan de huidige Engelse Pond. Na het eerste bod gaat de prijs al dan niet gestaag omhoog, en wat opviel was dat telkens de uiteindelijke verkoopprijs heel dichtbij de startprijs lag. De veilingmeester heeft dan ook al jaren ervaring. Hij vertelde ons later dat hij dit al zo'n ruim twintig jaar doet. En dat is maar goed ook, want het moment dat wij enthousiast stonden te knikken, keek hij tot onze grote schrik gedurende een klein moment in onze richting. Hadden wij een bod gedaan? Zijn ervaring vertelde hem gelukkig dat dit niet het geval was. Anders hadden wij misschien voor negenhonderd Guineas een hond mee naar huis genomen!
Wanneer de geboden prijs blijft hangen onder de vraagprijs van de verkoper, vraagt de veilingmeester aan de verkoper hoe hij over de prijs denkt en wat hij in zijn hoofd heeft. De verkoper kan dan aangeven of hij wel of niet tevreden is, of hij de hond weer mee naar huis neemt of door wil gaan. De veilingmeester spreekt heel traditioneel iedere verkoper aan met Mister en ook de kopers worden met naam en toenaam bedankt, waarbij hij vaak nog weet te vermelden waar de hond in kwestie naar toe zal gaan. Na de verkoop is de hond van de koper, die zich naar het kantoor van de veiling begeeft en daar de hond, meestal aan een simpel touwtje in ontvangst neemt. Vanaf dat moment is de koper verantwoordelijk en kan hij niet meer terug. De zaken worden afgehandeld bij de veiling medewerker en koper en hond vertrekken.
Naast het veiling gebeuren was er nog een levendige handel tussen de auto's en de catering. Die catering is ook het vermelden waard! Typisch Engelse pastries en zoete lekkernijen en natuurlijk thee en koffie. Wij wilden koffie en zagen tot ons afgrijzen dat een halve liter beker voor drie kwart werd volgegoten met gewone melk. Hierover werd wat koffie geschonken en het gekke was... Het smaakte prima! Met de enorme beker in de hand zetten wij ons op het randje van de auto en werden vrijwel meteen aangesproken door een vriendelijke oudere man; "Would you like to buy a lovely dog?" Wij konden niets anders dan beamen dat de hond lovely is, en aaiden hem over de bijna geheel witte kop; een heel vriendelijke hond, net als zijn baas. Oh, wat hadden wij het moeilijk! Wat later slenterden wij tussen de, vaak fabuleuze SUV's door, schoten wat foto's en belandden bij een bench met puppies in de openstaande achterbak van een auto. "For Sale 2 Top Breed Reg. Pups" stond er op het handgeschreven stuk papier dat aan de bench zat vastgebonden. Wij verhardden ons hart en liepen door naar het veld om nog wat verkopen te zien. Ook dat was niet makkelijk... Een leuk klein hondje liet haar kwaliteiten zien en waarom was ons niet duidelijk, maar niemand wilde meer bieden dan honderd Guineas. Wij aarzelden, keken naar het hondje en aarzelden weer en net toen het ons allemaal te veel dreigde te worden hamerde de veilingmeester af op honderd Guineas. Het hondje was verkocht.
Voor we het wisten was het vijf uur en liep het veiling terrein leeg. Er waren heel wat tevreden mensen en ook aardig wat ontevreden mensen. Sommigen hadden hun honden niet kunnen verkopen voor de prijs die ze wilden, sommigen hadden niet de hond kunnen kopen die ze wilden. Vast staat dat een flink aantal mensen blij naar huis ging met hun nieuwe hulp voor op de boerderij. De veilingmeester klom van zijn podium en kwam naar ons toe. Hij wilde even weten wat we ervan vonden en waar we vandaan kwamen. Als wij ooit in Nederland iets dergelijks willen organiseren, dan wil hij daar best voor overkomen, zei hij.
Wij behoorden tot de tevredenen, toen we naar de auto terugliepen. Weliswaar zonder hond, maar met heel veel nieuwe indrukken! Bij het wegrijden, verscheen er een berichtje van thuis op het schermpje van onze telefoon... "Hoi. En hoeveel honden komen er mee naar huis?"
