Honden mee naar het werk?
Een vriendin van mij moest op zoek naar een andere baan, iets wat een hele opgave was, want zij had een ideale baan voor hondenbezitters. Dat vond zijzelf en dat leek mij ook! Haar hond mocht namelijk mee naar het werk. Het werk zelf was wat wij minder inspirerend noemen, maar na een wandeling ’s ochtends, dook de hond onder het bureau en na nog eens een pauzewandeling tijdens de lunch in het vlakbij gelegen park, werd ook het middagdutje op kantoor doorgebracht. Inderdaad ideaal, zeker ingeval van misselijkheid, diarree en soortgelijke noodgevallen, waarvan je de gevolgen meestal pas bij thuiskomst op het kleed ziet liggen.
Nu heb ik een heel ander soort baan met veel grote open ruimtes, veel open deuren en heel veel in- en uitloop van telkens nieuwe mensen. Niets voor een hond dus (of juist wel, maar dan is het weer niets voor mij). Bovendien zit ik vaak niet op mijn plek en verder mag het gewoon niet!
Ik heb het noodgedwongen eens uitgeprobeerd. Op een van de laatste dagen voor de zomervakantie, toen Neala ruim een half jaar oud was ontdekte zij hoe leuk het is om electriciteitskabels door te knagen. Gelukkig stond er op het moment van doorbijten geen stroom op! Omdat ik niet voldoende tijd had om de draadjes weer aan elkaar te knopen, omdat het in vakantietijd heel rustig is op mijn werk èn omdat ik het gewoon leuk vond ze een keer mee te nemen, laadde ik beiden honden in de achterbak en beloofde ze een leuke dag!
Normaal is er rond die tijd van het jaar haast niemand meer aanwezig. Die dag natuurlijk wel!
Bij de ingang werden wij door twee hondenminnende collega’s nog met enthousiasme begroet, maar de volgende collega, verantwoordelijk voor het gebouw met alles erop en erin begon meteen een vriendelijk maar dringend verhaal over honden die alles onderplassen en zeker tegen palen en pilaren en die voortdurend verharen. Duidelijk iemand die er geen verstand van heeft, dacht ik.
“Maak je niet ongerust!” riep ik overmoedig, “Mijn honden zijn teven en die plassen niet tegen palen en pilaren.” Duidelijk niet overtuigd maar ook niet zo onvriendelijk dat hij mij de deur wees, mompelde hij zich naar zijn eigen kant van het gebouw. Ik liep naar mijn afdeling en sloot zorgvuldig de deur achter mij. Normaal gesproken zit ik op zulke dagen uren alleen op mijn plek en kan in alle rust alle achterstallige werkzaamheden inhalen. De honden echter, eenmaal los van de riem raakten door het dolle heen. Zóveel stoelen en tafels om blaffend langs en onderdoor achter elkaar aan te rennen. Geweldig! Ik had ze toch een leuke dag beloofd? Tof mens, die bazin! Toen uiteindelijk de rust een beetje terugkwam was de afdeling van hun.
Nu heeft Cooper de gewoonte, zich gebieden snel toe te eigenen en bezoekers met forse stem te waarschuwen. Mijn gebied is haar gebied en de afdeling had op die dag een zeer gemotiveerde bewaakster. Binnen een kwartier stond de eerste onverwachte collega voor mijn (glazen) deur. Blaffend verdedigde Cooper de ingang en ik, corrigerend roepend, kwam achter mijn bureau vandaan om mijn collega binnen te laten.
“Nou, die zwarte moet mij niet!” lachte hij vergoelijkend “Als je straks kofffie gaat halen, doe je de deur zeker even op slot?”
Mijn optimisme over een dag werken met de honden gezellig om mij heen was wat tanende en toen de eerdere collega, opnieuw mompelend over honden die plassen tegen palen en pilaren, erbij kwam om overleg te plegen, zakte het zo mogelijk nog verder. Met de heren overleggend in een naastgelegen ruimte, liet ik mij weer achter mijn bureau zakken en probeerde aan mijn werk te beginnen. Op dat moment ging weer de deur open en, voor het eerst in alle jaren dat ik dit werk doe, stapte de directeur mijn afdeling op.
Neala zag haar kans schoon en rende naar de deur. Uit mijn rol van hardwerkende medewerker vallend rende ik haar achterna.
“De deur dicht!” riep ik, “Mijn hond loopt weg!”
Ik riep Neala terug en ik heb nog nooit iemand zo verbaasd zien kijken als de directeur, terwijl hij Neala aaide die vrolijk met twee voorpoten tegen zijn overhemd aanstond. Toen hij doorliep naar de overlegruimte draaide ik mij naar Cooper, die het meest open gedeelte van de afdeling had gekozen om uitgebreid te gaan zitten plassen! Ik heb mijn jas er maar overheen gegooid en tijdens de eerste de beste pauze de honden naar huis gebracht.
Honden mee naar het werk? Ik dacht het niet… Natuurlijk ga ik deze week wel even langs met Finnian. Er zijn collega’s die hem willen zien!
Anna
7 januari 2008
