Fietsverlichting
Helaas, ik heb het weer laten gebeuren vandaag! Ik ben weer onredelijk boos geworden op een passerende fietser! Laat ik om te beginnen vertellen dat ik niets heb tegen fietsers, integendeel. Zelf heb ik een hekel aan fietsen, behalve een rondje met de honden, en ik heb in ruime mate bewondering voor mensen die hun bestemming om wat voor reden ook per fiets zien te bereiken. Ik heb dus geen problemen met fietsers; ik heb alleen soms een probleem met sommige fietsers.
Nu moet ik ook even eerlijk zijn over de honden. Vooral Neala vindt het ‘t summum van genot om op topsnelheid mee te rennen naast een fiets. Voor topsnelheid moet ze dus niet naast míjn ffiets gaan rennen. Ze springt niet vóór de fietsen, blaft niet en hapt niet naar flapperende broeken of schoenen. Ze rent alleen heel hard mee, naast het fietspad. Ik heb haar dat afgeleerd. Jammer voor haar, want het maakt haar diep gelukkig, maar het mag niet. Ik wil niet dat iemand op wat voor manier last heeft van mijn honden (of kinderen, vroeger!). Ik roep haar dus meteen terug, of leg haar op afstand af tot de fietser in kwestie ruim voorbij is.
Cooper is een ander verhaal, die scharrelt graag rond aan de andere kant van het fietspad, op zoek naar muizenholletjes, aantrekkelijk ruikend visafval of poep van collega honden. Als er dan een fietser langskomt roep ik haar dus niet terug, want juist dan loopt ze met een zoekende blik weer het fietspad op en blijft er midden op staan tot ze besloten heeft welke kant ze op wil. Juist dàn wil ze nog wel eens blaffen naar een langskomende fietser. Mag dus ook niet. Elke hond vereist een andere aanpak; het duurt alleen even voor je weet welke.
Nog een kleine uitleg is vereist; ik loop elke ochtend vroeg, zo tussen half zeven en half acht een flink stuk langs onze plaatselijke plas. Langs de plas is riet en een strook gras, dan een voetpad, weer een flinke strook gras en vervolgens het fietspad. Honden en ik lopen op het voetpad en de stroken gras en zo nu en dan zoemt er in alle vroegte een fietser langs. Neala ziet ze aankomen, ik zie ze aankomen, we kijken elkaar aan en weten beiden hoe de stand van zaken is. Er zijn echter uitzonderingen…
Je hebt fietsers, die in het donker uit het niets komen aanstormen, fietsers zonder verlichting, racefietsers over een nat wegdek, fietsers op ligfietsen en gewoon sjagrijnige ffietsers. Want waarom voelen sommige fietsers zich gerechtigd om te gaan schreeuwen, mij op luide toon van advies te dienen of gewoon botweg grof te worden? Wat is dat? Wat is het dat fietsers, nadat je je hond keurig hebt teruggeroepen, er toe brengt om alsnog bijna van hun fiets te vallen in hun drang om mij te adviseren mijn “rot honden bij me te houden”? Zien ze dan niet dat ze bij mijn eerste kreet gierend afremmen en net zo hard op hun schreden terugkeren en naar mij toekomen? En nog veel erger… Ik roep op zo’n vijftig meter afstand dat Neala moet gaan liggen, ze ploft neer naast het fietspad en wacht rustig tot de fietser voorbij is.
“Hou je honden aan de lijn, joh!” Zien ze dan niet hoe geweldig Neala haar werkdrift ligt te beheersen en keurig doet wat ik zeg? Op zulke momenten kan ik (en dat doe ik soms ook) heel erg ontploffen. En ik moet toegeven dat ik ook wel eens schallend onwelvoegelijk ben geweest!
En vanochtend was het dus weer zover. In het aardedonker, tegen zevenen, drie honden en ik..
Het is zacht weer, het regent niet, en het is nog lekker rustig. Puppy huppelt aan de lijn en de oudere honden scharrelen lekker bij het water. Beiden hebben een oranje (fiets!)lampje om hun halsband, dus ook op afstand kan ik ze goed in de gaten houden. Verder zijn ze voor iedereen prima zichtbaar. En dan gebeurt het, één van de oranje lichtjes scheurt op topsnelheid naast het fietspad weg. Vaag onderscheid ik de contouren van een fiets.
“Neala, that’ll do!” schreeuw ik. Ze remt af, draait zich om en komt terug huppelen. Ik wil net ‘foei’ roepen en mopperen over hoe jammer dit nu toch is, als de fietser zonder snelheid te verminderen vanuit de verte brult: “Je moet die honden aan de lijn houden!”
En ja hoor, ik voel het weer opborrelen, boosheid over zoveel onwetende onredelijkheid. Het is tegen zevenen, aardedonker en we zijn niemand tot last! Ik kan het niet binnenhouden…
“Ga zelf aan de lijn liggen!! Mijn hònden hebben tenminste verlichting!!”
Anna
29 januari 2008
