Advies vragen…
Wanneer je iets niet weet of snapt, vraag je het gewoon!
Tot vervelens toe heb ik dit mijn schoolgaande kinderen ingeprent. Nee, je komt niet dom over, vragen getuigt juist van intelligentie. Het is véél dommer om te doen of je iets snapt en dan de mist in te gaan, dan om even te vragen hoe iets zit!
“Ja, ja, jaaa…” reactie van mijn meest laconieke kind.
“Ze geven toch geen antwoord!” vinnige reactie van mijn meest eigenwijze kind.
Geheel volgens mijn eigen principe vraag ik dus alles wat ik niet snap. Tot vervelens toe en soms tot ergernis van diezelfde kinderen, die mijn vragen vaak niet relevant of nutteloos vinden. In museum, restaurant of supermarkt bijvoorbeeld.
Ik ben een beginnende handler, mijn hond Neala is een beginnende hond. Van het laatste heb je minder last dan van het eerste. Mede namens de hond wil ik dus van alles weten. Ik train, volg lessen, lees boeken en bekijk films. Verder luister ik naar de vele tips en aanwijzingen van medehandlers en ik probeer alles uit! Want alles klinkt logisch en alles lijkt in beginsel goed te werken.
Een voorbeeld:
Hoe krijg je nu je hond zover dat ze een mooie wijde outrun maakt, zonder te crossen, zo dat ze prachtig op 12 uur uitkomt?
“Probeer eens wat ik doe; Ik geef gewoon het commando naar links of naar rechts en dan hol ik heel hard in dezelfde richting met haar mee zodat ze mooi wijd gaat!”
Dat probeer ik; ik hol de benen uit mijn lijf, want, zo heb ik zonder te hoeven vragen al geleerd, de hond is sneller dan ik. Hondlief draait zich om en rent heel hard terug om vervolgens op 9 uur te stoppen. Waarom doet ze dit?
“Ik denk dat ze zich geblokkeerd voelt, probeer eens aan de andere kant te gaan staan.”
Oh, tuurlijk, ja logisch.
Ik sta dus aan de andere kant en duw voor mijn gevoel de hond in de juiste richting. Hond gaat nagenoeg recht op de schapen af, crosst en maakt vervolgens een paar jolige rondjes.
“Misschien kun je beter snel naar het midden richting de schapen lopen, dan kun je je hond corrigeren.”
Logisch ja, nog een keer.
Ik sta nu in het midden, roep een vertrekrichting, maar de hond is al weg, in de tegengestelde richting.
“Ga nu eens een eindje van je hond vandaan staan, roep haar naar je toe en stuur haar dan door…!”
Verdomd, ’t werkt!
“Ik zou nooit vóór mijn hond gaan staan!”
“Loop eens een stukje mee met je hond!”
“Blijf eens staan en draai je dan naar de schapen!”
Neala en ik kijken elkaar aan. Zij verwachtingsvol, ik een beetje moedeloos. Ik ben tot alles bereid, van kopje duikelen tot een salto mortale. Maar wat gaat er nu werken?
Ik neig naar de reactie van mijn laconieke kind; “Ja, ja, jaaa…” Hebben ze gelijk, mijn kinderen? Is het dom om vragen te stellen? Nee, ik besluit te blijven vragen en luisteren naar de antwoorden. De kunst is om uit te zoeken wat werkt voor mij en mijn hond!
Ik loop een klein eindje in de richting die mijn hond moet gaan kiezen, ik stuur haar weg, loop twee stapjes naar het midden, draai mij naar de schapen en loop een eindje achteruit. Tevreden ploft ze neer op 12 uur. Kijk, dáár word ik vrolijk van!
Anna
11 oktober 2007
